Rozdział 6

Jeśli do tej pory myślałam, że to ja łamię przepisy tego ośrodka, byłam w wielkim błędzie. To znaczy... ja też je łamię. Teraz, stojąc pod prysznicem damskiej łazienki, po ciszy nocnej paląc papierosy. Nawet nie wiem, czy to nie jest gorsze od odwiedzania Nialla.

- Powinniśmy wymyślić ksywkę dla Patricka - rzuca Matt, przerywając ciszę i zaburzając swoim oddechem dym, który ciężko wisi w powietrzu.

- Boże.

Śmieje się i kiwam głową idąc na to. Zee opiera się o ściankę i patrzy w podłogę z papierosem blisko wypukłych ust, z pewnością zmęczona tym tematem.

- Hmm... to musi być coś, wiesz, mocnego.

- Fiutek - chłopak chichocze.

- Och, serio? - Zee przewraca oczami. - Co za dziecinada.

- Ciągnik - przyłączam się.

- Spermiatka.

Unoszę brwi i zaczynam się śmiać, niezbyt głośno aby żaden z nocnych stróży tego nie usłyszał. Zaciągam się różowym papierosem, wypuszczam dym i mówię:

- Bzyczek Patryczek.

Matthew nie może powstrzymać śmiechu. Moja współlokatorka prycha, jednak widzę jak kąciki jej ust się unoszą.

- Wybuchałbym śmiechem za każdym razem.

- Te teksty są zbyt gejowskie - zauważa przyjaciółka.

- Chyba nie słyszałaś gejowskich tekstów, siostro.

Mam łzy w oczach. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak dobrze się bawiłam.

- Zaskocz mnie.

Matthew przyjmuje wyzwanie. Gasi drugiego papierosa o ściankę prysznica i długo zagryza wargę.

- Funkcjonariusz Duża Dupa.

- Detektyw - nie mogę dokończyć przez mój śmiech.

- H, bo się zapowietrzysz.

 Mój brzuch boli.

- Detektyw Blade Jądro - wyrzucam w końcu. Matthew śmieje się za głośno i zgarnia klapsa od Zee.

- Doktor Między-dupie.

Śmiejemy się długo, trzymając za brzuchy. Zee też się śmieje, bardziej z nas niżeli naszej głupoty, ale zawsze. Kiedy trochę uspokajamy nasze oddechy chyba nic nie jest w stanie pobić Doktora Między-dupie, dlatego zapada cisza. Chłopak sięga do swoich dżinsów wyciągając paczkę fajek i oferuje je nam ponownie, odmawiam. Zee bierze dwa "na zapas".

- Powinniśmy już iść zanim świetliki zorientują się, że tu jesteśmy. - Kiedy to mówi ja ze współlokatorką już jesteśmy przy umywalkach oglądając się w dużych lustrach naprzeciwko. Matthew włącza wodę w kabinie gdzie staliśmy by dym uleciał do kanalików klimatyzacyjnych wraz z parą.

- Zmywajmy się.

- Muszę siku, przyjdę za chwilę - deklaruję. Zee kiwa głową, a Matt nachyla się i ściska mnie na pożegnanie.

- Miłego sikanka, czy coś - mówi i marszczy brwi przy tym.

- Dzięki?

Znikają za drzwiami. Odczekuję pięć minut i okej, to że chciało mi się siku wcale nie było kłamstwem, musiałam ich jakoś zbyć a przy okazji dobrze wykorzystać te pięć minut. Nieważne. Rzecz w tym, że Niall już pewnie na mnie czeka i jeśli znów nie zjawiłabym się tam byłby zły, smutny lub oba na raz (czego naprawdę nie chcę). Wychodzę cicho lecz szybko z łazienki i przemykam obok ścian pojawiając się tylko w cieniach, gdy mijam okna. W pewnym momencie słyszę kroki, które są tylko bliżej i bliżej, i stają się głośniejsze. Zastygam z plecami przywartymi do szorstkiej ściany, jak i sercem przywierającym do moich żeber. Strumień światła śmiga w tę i z powrotem po betonowej podłodze z cudem mijając mnie. Kiedy jest już daleko ode mnie odklejam się od ściany i kontynuuję swój szybki chód w stronę... no właśnie w stronę czego? Nie będę się nad tym rozwodzić, po prostu w stronę pokoju 412. Mijam łazienkę, której drzwi tym razem są zamknięte i nie sprawdzam, czy oby na pewno nie ma tam chłopaka. Drzwi do jego pokoju są dla mnie otwarte, dosłownie. Wchodzę i zamykam je za sobą.

Tak jak zawsze, Niall siedzi na swoim łóżku i bawi się poszwą kołdry.

Tak jak zawsze, jest ciemno, cicho i z początku trochę niezręcznie.

- Hej - szepczę do sylwetki oświetlonej przez blade światło. Tej nocy wyjątkowo słabe. Niall nie reaguje, lecz kiedy siadam naprzeciwko niego widzę uśmiech. - Cieszysz się? - pytam głupio.

- Tak - mówi odważnie, tym razem patrząc na mnie. Uśmiecham się i mogłabym przysiąc, że jeśli nie było by tak ciemno na jego policzkach rozkwitłby róż, tak jak wtedy w sali pana Lyncha. - Myślałem, że nie przyjdziesz.

- Oczywiście, że przyjdę. - Poprawiam się w swojej pozycji. Nasze kolana się dotykają. - Wiesz, że mamy przechlapane?

Chłopak marszczy brwi.

- Dlaczego?

- Nie mam pojęcia co Barbara by zrobiła, gdyby się dowiedziała.

Niall zastanawia się chwilę.

- Zabiłaby nas - mówi.

- Pewnie tak - chichoczę cichutko. Niallowi nagle nie jest do śmiechu. Zbliża palce do swoich ust. - Co jest? - nie wiem dlaczego szepczę.

- Co jeśli naprawdę się dowie? - jego głos przepełnia się niepewnością. - Co jeśli zabroni nam... O, Boże.

Chłopak, który jeszcze chwilę temu był rozluźniony i wesoły w jednej sekundzie stał się spanikowany. Jak to działa? Jak można tak szybko "skakać" po emocjach? Jakby były okrągłymi punktami, które parzą, kiedy stoi na nich za długo i szybko musi przeskoczyć na inne.

- Jeśli oni się dowiedzą, oni... O, Boże. Oni nie mogą, nie... Jeśli pan Cooper się o ty dowie - papla bez sensu.

-Jacy oni? Kim, do cholery, jest pan Cooper?

Wyciągam palce z ust Nialla, bo nie potrafię zrozumieć reszty. On naprawdę zaczął panikować. Jego dłoń drży pod moją, a oddech ma głośny i nie równy. Przysuwam się bliżej, jeśli to w ogóle możliwe. Chwyciwszy dłońmi smukłą twarz patrzę w jego oczy, które parzą wszędzie tylko nie na mnie. Niall nadal mamrota coś o Barbarze i nigdy jeszcze nie słyszałam, żeby mówił tak dużo w tak zawrotnym tempie.

- Niall, opanuj się! Spójrz na mnie. Halo, popatrz na mnie. - To nie działa. Sprzedaje mu lekki policzek. - Popatrz na mnie!

I robi to. Jest zdyszany, ale jego usta w końcu jego się zamykają. Moje kciuki szybko pocierają skórę, upewniając się czy policzki chłopca nie skaziły łzy. Nie. Miał po prostu mały napad paniki.

- Już okej. Oddychaj.

Niall zamyka oczy na dłuższą chwilę. Dopiero gdy je otwiera, przeszywając mnie tymi niebieskimi oczami, zauważam jak blisko siebie jesteśmy. To powinno być niekomfortowe, to powinno nie wyglądać tak jak wygląda, ja nie powinnam była... Och, ja muszę się odsunąć.

To powinno być nie komfortowe, lecz takie nie jest. Musze się odsunąć, naprawdę już to robię... centymetry... Nie mogę. To dłonie Nialla, chwytają moje nadgarstki, utrzymując moje ręce tam gdzie są przez cały czas - na twarzy chłopaka. Ten ruch wydaje mi się potrzebujący i zachłanny. Nie, on taki jest. Niall taki jest. Nagle zdaje sobie sprawę, jak długo musiał być sam. Każdą noc spędzać w tych czterech ścianach, samotnie, bez nikogo. To nie tak, że mu współczuję i robię to z litości. On tego potrzebuje. Ja tego chcę. To silniejsze ode mnie, a kiedy go całuję nie ma nic lepszego. Blondyn jest taki niepewny, nieśmiały, zszokowany... potrzebujący oraz pragnący. Emocje rosną we mnie, wypełniając całą. Nigdy nie doświadczyłam czegoś tak delikatnego, kruchego i perfekcyjnego. Pytania mnożą się w mojej głowie, jak motyle w brzuchu. Razem to jest niemal przytłaczające uczucie, lecz w jakiś inny, specjalny sposób. Wydaje mi się, że mija wieczność choć w rzeczywistości nie mija nawet minuta. Wtedy czuję wilgoć pod palcami. Srebrne łzy w kącikach jego oczu. Chcę się odsunąć tylko trochę, by móc na niego spojrzeć, nie mogę.

- Nie - prosi słabo.

Wsuwa palce w moje włosy, przez co ogarniają mnie lekkie dreszcze. Mogę to nazwać najlepszą chwilą w moim życiu, zdecydowanie. Całujemy się jeszcze długo. Nie jest to wymuszone, szybkie, czy niedbałe. Wymieniamy po prostu pocałunki z zamkniętymi oczami, delektując się chwilą. Później już nawet nie można nazwać tego całowaniem się. Jesteśmy tylko blisko. Jego usta przy kąciku moich. Czuję spokojny oddech na policzku i również jestem spokojna.

- Niall. - Przerywam ciszę. Chłopak nawet nie drga.

Robię coś, czego chciałam od dawna. Wplątuję palce w miękkie włosy na karku blondyna. Niall relaksuję się pod tym dotykiem. Jego głowa spada na moje ramię, rękami obejmuję mnie w pasie. Może i zawsze wydawał mi się kruchy, w tej piżamie, pod maską nieśmiałego chłopca, jednak tak naprawdę w cale taki nie jest. To ja, czuję się mała w jego ramionach. Nigdy o tym nie myślałam. Niall nie jest dzieckiem. Jest mężczyzną, który najzwyczajniej jest spragniony drugiej osoby. Chce czuć, chce odkrywać, wiem to po sposobie w jaki składa pocałunek na mojej szyi. Potrzebuje bliskości i prawda jest taka, że to nie ja jestem jakaś wyjątkowa. To nie ja jestem aniołem, którym nazwał mnie za pierwszym razem. Prawda jest taka, że kto by tu nie przyszedł, Niall poczułby z tą osobą więź. Ta myśl jest odrażająca i sprawia, że czuję się taka... zdradzona? Bardzo dziwne uczucie. Ta świadomość boli, jest odrażająca i... chora.

Nie chcę tego w ten sposób.

- Niall - odsuwam go od siebie - ja muszę już iść.

- Co?

Niall jest w szoku. Niebieskie oczy powiększają się.

- Muszę iść - wstaję i razem ze mną Niall.

- Nie, proszę - jego głos się załamuję. Chwyta mnie za rękę. Kiedy stoi jest trochę wyższy ode mnie. Zapiera mi dech - jest piękny. Jego oczy lśnią jak diamenty, broda drży. - Nie wychodź jeszcze.

- Przepraszam - szepczę, puszczam jego dłoń, odchodzę.

Nie, nie mogę tego zrobić. Już chwytam za klamkę, lecz nie potrafię. Słyszę szloch za plecami i nie potrafię. Nie mogę go zostawić samego. Moje serce rozrywa się na samo wyobrażenie jego, siedzącego ponownie samotnie, pozostawionego samemu sobie z ciemnością dookoła i emocjami jak na dłoni.

- Zostań.

Wewnętrzna ja śmieje się z siebie i swojej naiwności. Głupia, głupia, głupia.

Odwracam się przodem do niego. Niall nadal stoi w tym samym miejscu miętoląc rękawy swojej koszuli.

- Przepraszam - powtarzam teraz wcale nie mając zamiaru wychodzić.

Obserwuję jak siada na krawędzi łóżka i zaczyna się bujać w przód i w tył. Nagle przypominam sobie, czego chciałam się dziś dowiedzieć.

Staję naprzeciwko chłopaka, dotykam jego włosów nienawidząc się za to. Powinnam odejść, oczywiście, że tak.

- Niall - uwielbiam sposób w jaki brzmi jego imię - możesz, proszę, powiedzieć mi o czymś?

Może jeśli dowiem się, co tak naprawdę mu dolega, to nie będzie miało w sobie takiego nonsensu jakiego nabrało teraz. Może jego zachowanie jest spowodowane tym... co mu jest. Coś musi być, skoro jest tutaj, w ośrodku, w bloku dla osób chorych.

- Co tylko chcesz, tylko nie wychodź - mówi stłamszonym głosem, ponieważ twarz ma schowaną w rozdygotanych dłoniach.

- Popatrz na mnie. - Kucam przed chłopakiem i zabieram jego ręce. Trzymam je, zauważając jak dużo większe są od moich. Jestem tym zaabsorbowana. Nagle nabieram chęci poznania całej masy tych rzeczy, które nas łączą i różnią. Chcę okrywać ciało blondyna, zobaczyć co dzieje się w jego głowie, zatopić się w jego myślach. Poznać reakcje na dotyk, rozszyfrowywać go jak najznakomitszy, najtrudniejszy w świecie rebus, który jest przeznaczony tylko dla minie. Chcę słyszeć jego głos kiedy, jest szczęśliwy i jak brzmi nad ranem gdy się budzi. Tak naprawdę, to co zrobiliśmy dzisiaj, czyli to, że się całowaliśmy, było tylko maciupeńką częścią tego doświadczenia. Pragnę go poznawać i odkrywać... i dlaczego to wszystko jest takie pogmatwane? Dlaczego wiem, że Niall tego też chce, ale tak naprawdę nie ze względu na mnie, tak jak ja chcę tego ze względu na niego. On chce t e g o. Chce zagadek i rebusów, które nie koniecznie muszą być m n ą.

Te myśli bolą, lecz znoszę to. Nazwijcie mnie głupią, jednak co mam zrobić? Zostawić go? Jak okrutna musiałabym być, żeby to zrobić?

Liczy się to, że teraz jego oczy są wlepione we mnie jakby nie było niczego innego na świecie. To takie mylne. Chcę krzyczeć.

- Musisz mi powiedzieć co ci dolega.

Mała zmarszczka pojawia się pomiędzy brwiami blondyna, a wzrokiem ucieka na podłogę.

- Hej - potrząsam jego prawą dłonią.

- Dlatego chciałaś wyjść? Bo jestem nienormalny?

- Co? Nie - odpowiadam szybko. - Oczywiście, że nie, Niall. Nie jesteś nienormalny.

- Więc dlaczego chcesz to wiedzieć?- To ten rodzaj głupiego pytania, na które trudno odpowiedzieć.

- Muszę to wiedzieć.

- Ale dlaczego?

- Chcę wiedzieć na czym stoję.

Niall nie rozumie tej odpowiedzi.

- Chcę wiedzieć dlaczego masz takie... zachowania - precyzuję.

- To znaczy?

- Na przykład... szybko zmieniasz nastrój, lub zdanie. Raz czegoś chcesz, a zaraz jednak nie.

Wzrusza ramionami.

- Może tak mam?

- Bujasz się.

Wzdycha.

- Po prostu chcę wiedzieć - namawiam go. Moje kolana zaczynają boleć, więc siadam obok niego na łóżku.

- I tak nie znasz się na tym i nie zrozumiesz...

- Chcę spróbować, proszę.

Wzdycha ponownie. Siedzimy w ciszy przez chwilę.

- Zaburzenia osobowości.

Kurka, to już brzmi skomplikowanie.

- Okay...

- I chorobę sierocą - dodaje - ale szybko można się z tego wyleczyć i ja to robię - kiwa głową, potwierdzając swoje słowa.

- To powoduje te eee, bujanie?

- Nie panuję nad tym, nawet nie wiem kiedy to robię - Niall znów zaczyna się trochę stresować. Obgryza paznokcie. - Nie odejdziesz?

Patrzy na mnie zmartwiony i niepewny.

- Nie, głupku.

Jego ramiona opadają w uldze.

- Jeszcze jedno - przypominam sobie. - Kim jest Pan Cooper?

- To... mój psychiatra.

Niall wydaję się zawstydzony tym faktem.

- Ja mam psychoterapeutę - mówię, żeby go pocieszyć.

- Serio?

- No - wzruszam ramionami. - Pamiętasz jak wczoraj weszłam ci na lekcje z panem Lynchem?

Chłopak potakuje szybko.

- Więc, kiedy wychodziłam z klasy wszedł taki koleś w koszuli, pamiętasz?

Marszczy brwi.

- Nie pamiętam.

Czyżby Niall, był tak bardzo zajęty myśleniem o mnie, że zapomniał o całym bożym świecie?

Tak H, na to wygląda.

- W każdym razie, to mój psychoterapeuta.

- Po co ci on? Przecież jesteś normalna.

- Mówię mu to samo - śmieje się.

Później siedzimy w miłej ciszy. Niall gdzieś odlatuje, spoglądając na ściany i kontynuuje bujanie się w przód i tył. Ja spoglądam na zachmurzone nocne niebo przez spore okno, dokładnie takie samo jak u mnie w pokoju.

- Teraz naprawdę muszę już iść - mówię po jakimś czasie. Niall potrząsa głową, spoglądając na mnie. Wymuszam uśmiech na swoje usta, bo, cóż, wcale nie chcę wychodzić. Podchodzę do drzwi i mówię mu dobranoc, dostając taką samą odpowiedź.

Jestem ciekawa ile w ogóle czasu spędziliśmy razem. Wchodząc do swojego pokoju widzę, że Zee nie śpi. Siedzi na parapecie okna, a kiedy słyszy, że przyszłam patrzy na mnie w oczekiwaniu.

Choleracholeracholera.

- Cześć? - mówi. - Myślałam, że może utopiłaś się w sedesie, bo nie było cię jakąś godzinę, jeśli nie dłużej.

Elektryczny zegarek wskazuję drugą czterdzieści.

- Mam przechlapane, co?

- Nie inaczej. - Zeskakuje z parapetu. - Wiesz, że jestem takim ciekawskim człowiekiem, więc wymyśl dobrą bajeczkę na dobranoc. Co robiłaś przez godzinę w kiblu, o drugiej w nocy?

- To skomplikowane.

Siadam na swoim łóżku. Zee ma zmarszczone brwi. Podchodzi do mnie i nie wiedzieć czemu, ogląda moje ręce, na całej długości i dotyka nogi.

- Dlaczego mnie obmacujesz?

- Sprawdzam czy nic sobie nie robisz.

- Myślałaś, że się tnę?

Dziewczyna wzrusza ramionami.

- Co w tym dziwnego?

- Nie zrobiłabym tego. To głupie - stwierdzam.

- Jak sobie chcesz. - Odchodzi na swoje łóżko. - To co robiłaś?

- Obiecaj, że nikomu nie powiesz.

- Okay.

- Obiecaj - ubieram się.

- Obiecuję.

Biorę długi, przepełniający moje płuca oddech, zastanawiając się jak obrać to wszystko w słowa.

- Ja, tak jakby spotykam się z kimś...

- Z kimś?

- Z chłopakiem.

- O, Boże. To nie jest Patric, co nie? - pyta przerażona.

- Nie, w życiu. Tak jakby, przed chwilą nazwaliśmy go Doktorem Między-dupie. Jak mogłabym? - śmieje się.

Zee pomrukuję zadowolona, wyciąga jednego papierosa i zapalniczkę z małej szufladki w stoliku. Przyglądam się jak zapala papierosa, zaciąga się, wypuszcza dym po czym mówi:

- Powiedz kto to.

- Nie mogę.

- Co?

- Nie mogę.

- To jakieś mega tajne?

- W zasadzie.

- Nie rób sobie jaj, H.

Wzdycham.

- Więc?

- Ma na imię Niall. - Pójdę do piekła.

Dziewczyna nie mówi nic przez chwilę. Przegryzam swój policzek od środka w nerwach.

- Nie znam nikogo z takim imieniem - zauważa. - Nieważne. Chodzi z nami do szkoły?

- Nie...

- Więc jest w wieku Matthew?

- Chyba nie...

- Nie wiesz w jakim jest wieku?

- No nie bardzo.

- Co ty o nim wiesz?

W zasadzie to nic - uświadamiam sobie.

- Nie mogę ci powiedzieć o nim zbyt wiele.

Pamiętam jak wczoraj Zee naśmiewała się z "psycholi" w bloku D. Nie chcę, żeby powiedziała to zaraz Mattowi i naśmiewała się także z tego, że jednym z nich się zauroczyłam.

- Hope, wiem, że znamy się krótko, ale możesz mi powiedzieć wszystko, pamiętasz?

- No, tylko, że ty... będziesz się ze mnie nabijać.

- Nie będę, przysięgam. Czekaj. - Wyrzuca papierosa przez okno. - Właź pod kołdrę.

- Co?

- Właź pod kołdrę, idiotko - macha rękami, żeby mnie pogonić, więc robię to co mi każe. Zee kładzie się obok, przykrywając nas do samej brody. Czuję od niej dym papierosowy i dopiero teraz sobie uświadamiam jak mogłam śmierdzieć fajkami podczas całowania się z Niallem. - Co ci jest?

- Nic - odpowiadam. Czuję się zażenowana.

- Nie jestem lesbijką, nie musisz się tak zawstydzać.

- Ha, ha.

- Dobrze, teraz mów.

Jest ciemno i ledwo ją widzę. W naszym pokoju księżyc rzuca światło na inną stronę, niż w pokoju Nialla.

- Dlaczego wlazłaś mi do łóżka? - pytam.

- Bo tak jest mniej krępująco. Nie widzisz mnie, ale mnie słyszysz i czujesz - klepie mnie w udo na potwierdzenie. - Będzie ci łatwiej się zwierzyć.

- Okay - szepcę.

- Jak na spowiedzi, kochaniutka.

- Boże, jesteś taka głupia.

- No mów już. Ma na imię Niall i...

- Jest z bloku D.

Przez długi czas słyszę tylko nasze oddechy.

- Co, do licha?

- Słyszałaś.

- Spotykasz się potajemnie z jakimś... chłopakiem, z bloku D?!

- Tak, ale...

- Wiesz co ty robisz?!

- Wiem, ale...

- Łamiesz zasady.

- Tak, ale...

- Jesteś totalną, zjebuską! On może być chory na głowę.

- Nie jest.

- Skąd wiesz? Nie wiesz. Może dobrze udaje?

- Zee nie znasz go, on jest - zastanawiam się jak obrać Nialla w odpowiednie słowa - po prostu jest.

- Woah, to rzeczywiście, musi być... super. Nie wieżę, że łamiesz największą zasadę ośrodka - szepcze jakby z podziwem.

Później leżymy cicho. Myślę co właśnie zrobiłam i o tym, co myśli Zee.

- Co masz zamiar z tym zrobić? - pyta po czasie.

- Nie wiem.

- Masz zamiar spotykać się z nim przez cały rok jakby... w ukryciu , a później zwyczajnie odjechać?


____________
Jeśli szanujesz moją pracę włożoną w to opowiadanie skomentuj! 

Rozdział 5

Nie powinnam tego robić. Jest to cholernie nie na miejscu, ale nie mogę się powstrzymać. Myślę tylko o tym chłopaku. O jego delikatności, o jego oczach, o tym wszystkim. Jutro zaczynam lekcje po ósmej. Wcześnie. Aktualnie jest pewnie trzecia nad ranem, a ja siedzę w pokoju 412 czyli pokoju Nialla. Jest to nasze kolejne spotkanie. Kiedy nie przychodziłam dwie noce z rzędu był smutny. Jakby zawiódł się na mnie. Wiem to, chociaż on próbuje nie okazywać emocji. Oczywiście, nie wszystkich.
Cichy i zamknięty w sobie jak zawsze. W niebieskiej piżamie, tej, w której znalazłam go pod prysznicem. Bawi się rąbkiem koszuli, kiedy siedzimy w ciemności. Nie rozmawiamy, mimo wszystko to nie sprawia, że jest niezręcznie. Wręcz przeciwnie. Mogę na niego patrzeć. Obserwować go, a on lubi być obserwowany.
Zeszłej nocy żadne z nas się nie odezwało. Po prostu siedzieliśmy, a kiedy chłopiec bez słowa ułożył się w łóżku zaciągając pościel po same uszy, czekałam aż zaśnie. Być może bałam się, że kiedy wyjdę on znów będzie chciał zrobić sobie krzywdę. Tak, zdecydowanie bałam się o to i chyba cały czas się boję. To trochę porąbane. Kurczę, dlaczego przejmuje się obcym człowiekiem?
Bo jest piękny, tajemniczy, cichy, tajemniczy, urokliwy, ach i jeszcze bardziej... tajemniczy. No tak. Nigdy nie poznałam kogoś takiego i to nie pozwala mi spać. Muszę tu być. Czekać, aż odpłynie we śnie.
Mogłabym napisać całe księgi o tym, jak piękny jest gdy śpi. Jak jego usta są rozchylone, a rzęsy błyszczące w słabym świetle drgają co jakiś czas. Jak jego oddech się uspokaja. Mogłabym to czytać cały czas. Bez przerwy odtwarzać ten obraz w mojej głowie, ale to i tak nie było by wystarczające.
Jestem chora na jego punkcie. Zdecydowanie.
- Dlaczego tu przychodzisz?
Mrugam szybko, trochę w szoku, że zabrał głos. Jest niepewny i nie patrzy na mnie. Myślę nad odpowiedzią na jego pytanie. Cóż, wiesz, Niall, jestem wariatką i nie mogę oderwać od ciebie wzroku ani myśli. Możemy się całować? - Totalna klapa. Boże, jestem chorą świruską. Nawet nigdy nie pomyślałam, że moje towarzystwo może mu nie odpowiadać. Jestem n a t r e n t n ą chorą świruską.
W sumie to nie. To nie może mu n i e odpowiadać. Przecież dzisiaj drzwi do jego pokoju były otwarte. Po prostu. Musiał otworzyć je wcześniej tą całą wsuwką do włosów (nie mam pojęcia skąd ją wziął), z myślą, że przyjdę.
Może on też jest chorym świrusem? W sumie jest już w bloku D, nie?
- Bo... - zaczynam, lecz nie wiem jak skończyć. Niall podnosi swoje oczy i gapi się z oczekiwaniem. Biorę głęboki, uspokajający oddech. - Myślę, że jesteś interesujący.
Dobrze. Ta odpowiedź jest dobra. Chłopak przekrzywia swoją głowę w prawo.
- Dlaczego?
- Nie wiem. Jesteś taki zamknięty w sobie.
- Na co jesteś chora?
- Słucham? - dziwie się.
- Na co jesteś chora? - odpowiada takim samym tonem.
To najdłuższa rozmowa jakiej się dotychczas podjął.
- Nie jestem chora.
- To co tu robisz?
- Mieszkam?
Niall wygląda jakby intensywnie nad czymś myślał, wgapiając się w ścianę.
- Jesteś z innego bloku?
- No, tak.
- Ale tak nie wolno! - burzy się.
Uśmiecham się.
- Wiem.
- Więc, dlaczego to robisz?
- Już ci mówiłam...
- Nie powinnaś tu przychodzić - kręci głową. Wzrok ma wbity w stopy. Mam wrażenie jakby zaraz miał się rozpłakać.
- Niall, zostawiłeś otwarte drzwi... - przypominam mu.
Nie pyta już o nic. Tylko buja się ledwo zauważalnie, lecz odczuwalnie. Nie chcę znów siedzieć w kompletnej ciszy, kiedy on podjął się takiej rozmowy. Nie jestem pewna, czy on chce, żebym nie przychodziła. Zostawia otwarte drzwi. Mówi, że nie powinnam przychodzić. Zamyka się w sobie. To frustrujące.
- Niall - niepewność zżera mój głos. - Niall, jeśli nie chcesz, żebym przychodziła, po prostu nie będę.
Chłopak nie rusza się, dopóki dopóty jego głowa powoli się unosi a w oczach ma autentyczny strach.
- N-nie - kręci głową. - Nie, proszę.
- Hej, spokojnie. - Pierwszy raz od kiedy znalazłam go pod prysznicem, dotykam go. Przysuwam się na pościeli i pocieram ramię przez materiał bawełnianej koszuli.
- Nie idź - mówi. Szepcze. Prosi...
- Nie pójdę. - Ściskam jego ramię w zapewnieniu a on, ku mojemu zdziwieniu nie opiera się temu. Przysuwa się jeszcze bliżej, kładąc głowę na moim ramieniu. Mocno go obejmuję. Wydaje się taki mały i tak spragniony tego. Jego oddech się uspokaja, dłoń ściska moją koszulkę.
- Niall, co robiłeś tamtej nocy pod prysznicem? - pytam szeptem. Dłonią nadal pocieram jego ramię.
Czekam na odpowiedź cierpliwie.
- Chciałem... Zasnąć.
- Dlaczego? - szepcę.
- Nie chcę tu być. Nie chcę być tym, czym jestem.
- Czym jesteś?
- Chory - odpowiada, choć nie ma to większego sensu.
- Nie jesteś chory, Niall – zapewniam.
- Nie znasz mnie.
- Więc poznam.
W tym momencie nasza rozmowa ucicha. Niall miętoli w dłoni moją koszulkę i co jakiś czas porusza głową, sunąc nosem po mojej szyi. Pozwalam sobie wplątać dłoń we włosy blondyna. Są czyste i miękkie. Patrzę na twarz chłopca. Ma zamknięte oczy. Drapię skórę jego głowy, a rzęsty trzepocą w górze bladych policzków.
- Czy teraz chcesz zasnąć?
- Teraz już nie.
Męczę jego włosy jeszcze przez jakiś czas, dopóki nie zdaję sobie sprawy, że zasnął. Ostrożnie układam go pod pościelą i cicho wychodzę. Mijam cienie na podłodze i światła latarek na korytarzach. Docieram do naszego pokoju i (niech to diabli) Zee nie śpi. Siedzi na parapecie i patrzy przez okno zamyślona. Zamykam drzwi z kliknięciem, lecz dziewczyna nawet nie drga.
- Zee? - pytam.
Pociąga nosem i poprawia włosy.
- Gdzie byłaś?- Jej głos jest inny niż zazwyczaj. Cichy i drżący. Obraca głowę i wymusza uśmiech na swoje usta. Nie dotyka on jej oczu. Jestem w stanie to dostrzec nawet w panującym półmroku.
- W toalecie.
- Masz biegunkę albo coś?
Śmieje się drętwo.
- Nie. Nie, dlaczego?
- Byłaś długo... ale spoko, każdemu się zdarza. Możemy iść rano do pielęgniarki...
- Nie - protestuję szybko. - Serio. Nic mi nie jest.
- Jak chcesz. - Schodzi z parapetu, stając na stoliku między naszymi łóżkami i wchodzi do swojego.
- Wszystko w porządku? - upewniam się.
- Jasne. Chodźmy spać.
Więc idziemy spać. Zanim odpływam, rzucam ostatnie spojrzenie na zdjęcie mamy w ramce.

- Idź do swojego pokoju, kochanie. Tatuś zaraz wróci z pracy -  kobieta popycha plecy dziewczynki w stronę schodów, lecz ta nie chcę zostawiać swojej mamy z tatusiem sam na sam.

- Mamo, chodź ze mną - prosi cienkim głosikiem.

- Proszę, idź do pokoju. Możesz się jeszcze pobawić i przyjdę zaraz zrobić ci kąpiel, okay? - Składa pocałunek na czole córeczki i znów popycha ją w stronę schodów. Dzieci nie są głupie, na pewno nie ona. Siada na samej górze schodów i czeka. Nie długo. Tatuś już tu jest. Wchodzi do domu z głośnym trzaśnięciem drzwi.

- Monica! - przywołuję. - Monica, do cholery!

Mama szybko pojawia się w przejściu, a dziewczynka ma doskonały widok na sytuację.

- Jestem wkurwiony. Zrób mi whisky.

- S-skończyła się. - Drobna kobieta, brązowych jak rozpuszczona gorzka czekolada włosach, jąka się.

- Co to znaczy, że się, kurwa, skończyła? -Victor irytuje się. - Chyba dałem ci pieniądze na pieprzone zakupy!

Łza spływa po policzku ich dziecka. Dziewczynka wie, że to jeszcze nic.

- Kupiłam jedzenie... mała była głodna. Nie było nic w lodówce...

- Przestań się tłumaczyć, błagam. Nienawidzę tego.

- Przepraszam...

- Co z tobą nie tak, cholerna kobieto?

Widzi jak Victor robi wolne kroki w kierunku mamy. Zaczyna drżeć. Na szczęście nauczyła się bezgłośnie płakać. Victor nienawidzi, kiedy płacze. Nienawidzi także gdy mama to robi.

- Ona śpi? - pyta tak cicho. Dotyka policzka mamy - nawet nie drga.

- Jeszcze nie... bawi się w pokoju.

Mężczyzna niespodziewanie całuję mamę. Mocno i namiętnie, a kobieta się w to wciąga. Kładzie smukłe dłonie policzkach swojego partnera. Ostrożnie, ponieważ boi się jego reakcji. Oczy ma zamknięte i córka wie, jak bardzo mama kocha tatę. Dziewczynka wstaje i biegnie do swojego pokoju, widząc jak tatuś szepcze.

Mama wkrótce przychodzi i przebiera dziewczynkę w piżamę.

- Miałam wziąć kąpiel - przypomina.

- Jutro, obiecuję.

- Dlaczego płaczesz?

Monica ociera policzki i uśmiecha się do córki. Wie co się stanie, gdy wróci na dół.

- To nic. Nie przejmuj się.

- Mamuś?

- Tak, kochanie?

- Czy tatuś cię kocha?

Monica nie zastanawia się nad odpowiedzią.

- Kocha nas bardzo, bardzo mocno, skarbie.

- To dlaczego płaczesz?

- Koniec pytań. Śpij, dobrze? - gasi światło i zamyka drzwi w pokoju dziewczynki.

Chcę spać, naprawdę, ale nie może. Nie chcę słuchać, ale słyszy wszystko. Ściany są cienkie. Bardzo chciałaby pomóc. Z doświadczenia wie, że jeśli tam pójdzie, będzie tylko gorzej, dlatego zasypia, cicho łkając w poduszkę, która wilgotnieje. 

Zasypia, wsłuchując się w płacz mamy. 

Zasypia, słuchając bolesnych, pełnych nienawiści słów Victora i wie, że tatuś już nie kocha.

Dzisiaj jest całkiem ciepło. Na tyle ciepło, na ile może być w październiku. Jedną z przerw spędzam z Mattem i Zee na zewnątrz. Kończę swoje wypracowanie na angielski ignorując fakt, że moje dłonie zaraz zamarzną i długopis prawdopodobnie przestanie słuchać się moich palców.

- Skwarki - zaczyna Matt czyszcząc swoje okulary koszulką. Wygląda bez nich dziwnie inaczej, lecz przystojnie. Jak zawsze. - Zamierzam poderwać Briana Shella.

- Co mnie to obchodzi? - rzuca zimno przyjaciółka ślęcząc nad matematyką. Matematyka zawsze psuje jej humor.

Matthew przewraca oczami i patrzy na mnie.

- Co to za przystojniak? - pytam.

- Siedzi zawsze w rogu na stołówce... Um, ma takie, wiesz, blond włosy. Krótkie, ale...

- H, on zaraz zacznie mówić, jak bardzo chciałby za nie ciągnąć, czy cokolwiek. Nie wiem czy tego chcesz, ale ja już tego słucham od jakiegoś czasu...

- Bez przesady - chłopak sprzeciwia się.

- Mówisz, że go poderwiesz od czterech miesięcy, odkąd tu jest i jakoś nawet nie zamieniłeś z nim zdania.

- Ale tym razem naprawdę zamierzam to zrobić!

- Zaproś go na randkę do bloku D. Na pewno nie uzna cię za nudziarza! Pooglądajcie padalców przypiętych do łóżka... Nie! Wiesz co? Może on przypnie cię pasami do łóżka? Musicie to nagrać.

Nie czuję się dobrze, wysłuchując tego. Zee tylko żartuje, oczywiście, ja sama na początku myślałam, że tak to wygląda. Nie mogę jej winić. Nie komentuje tego, jednak odczuwam mały niesmak.

- Jesteś okropna - kwituje brunet.

- Zgodzę się z tym.

Dziewczyna przesadnie przewraca oczami i wraca do swojej algebry.

- Ej - Matthew znów się odzywa, po krótkiej przerwie.

- Naprawdę, nie chcemy słuchać o długich do samego nieba nogach Briana. - Zee mruczy pod nosem.

- Nie. Nie o to chodzi, chociaż jego nogi są naprawdę super, ale właśnie do naszego stolika pochodzi twój chłoptaś.

Odwracam się, żeby zobaczyć Patricka, który rzeczywiście idzie w naszą stronę. Ma szalik owinięty wokół szyi i dżinsową kurtkę z kożuchem wewnątrz.

- O psia mać, czy to ten dzień, kiedy wszystkie moje marzenia się spełnią? - jej słowa wychodzą z szybkością godną podziwu. Może powinna zostać raperem.

- Raczej, nie.

Patric już tu jest. Rzuca okiem na dwójkę obok siebie, a później patrzy uparcie na mnie. Cała jego postawa zdradza pewność siebie.

- Hope, co nie? - pyta, swobodnie napierając dłonią na stolik.

- Ta od złamanego nosa, tak.

- Chyba go nie złamałem. Wygląda ślicznie.

O, szlag by to. Czy on właśnie skomplementował mój nos, w który wcześniej przywalił piłką? Słyszę wyszeptane przekleństwo, ale nie wiem dokładnie przez kogo.

- Co? - Bo oprócz tego, że mam obity nos, to jestem też głucha, nie?

- Słyszałaś. Chciałem cię za to przeprosić. Serio. Nie celowałem w twarz.

- Piłka sama tak poleciała - śmieje się Matt.

Patric patrzy na niego jakby był ostatnim śmieciem. Jest wściekły.

- Okay? - marszczę brwi. Chłopak kiwa głową i odchodzi w stronę wejścia do budynku.

- Jak ja go, kurna, nie znoszę.

- Czy on powiedział ci komplement? - Zee wygląda jakby miała jakiś skurcz mięśni twarzy.

Wzruszam ramionami i chowam swoje zeszyty do torby.

- Mam to gdzieś. Dupki to nie kategoria, która mnie pociąga.

Matt przybija mi piątkę.

- Jebać dupków!

- Jest miły. Halo, przeprosił cię.

- Nie mnie nazwał ciotą przy całej drużynie. Dzięki za uprzejmość - prycham.

- Skwarku, przestań bronić tego dupka - dokłada się chłopak.

- Muszę iść. Matematyka - mówi tylko.

- Ja też. Spotkanie z Thomasem...

- Hej! Spotkajmy się po ciszy nocnej w damskiej, okay?

- Bo?

- Nie wypale sam całej paczki Różowych Słoni - uśmiecha się pięknie i przekonująco.

- Te szlugi to gówno! - rzuca Zee na odchodne zaczyna iść korytarzem, ja schodami na dół a Matthew... po prostu stoi w miejscu.

- I tak wiem, że tam będziesz!

Zmierzam tym samym korytarzem co zawsze do gabinetu Thomasa. Powinien się mnie spodziewać, dlatego nawet nie pukam. Mężczyzna nie wydaję się zaskoczony. Jak zwykle siedzi przy biurku, patrzy w komputer i pociera swoją, dzisiaj trochę bardziej zaniedbaną brodę.

- Hej, doktorku - uśmiecham się sztucznie.

- Hope, bądź poważna.

- Okay. Okay.

- Jak się dzisiaj czujesz?

- Dobrze, a pan?

- Całkiem nieźle - przyznaje i poprawia odrobinę swój krawat. Dzisiaj klasyczny, czarny do granatowej koszuli. - Hope, dostaliśmy telefon z więzienia.

- Och... Aresztują pana?

- Twój ojciec bardzo chciałby cię zobaczyć. - Zbywa moje zaczepki.

- Mówiłam już, żeby pan go tak nie nazywał.

- Zgaduję, że nie chcesz tam jechać?

- Do więzienia? Wie pan co - pocieram swój policzek i patrząc na podłogę, próbuję ułożyć sensowne zdanie z moich rozbieganych myśli - wolałabym spędzić całe życie w więzieniu, niż kilka minut z tym człowiekiem w jednym pomieszczeniu i patrzeć na jego paskudną twarz.

- Oczywiście. Nie musisz tam jechać, to twoja decyzja - odchrząka. - Jednak, gdyby się tak stało... Co chciałabyś mu powiedzieć?

Wzruszam ramionami.

- Nie wiem.

To nie tak, że nie wiem. Wiem, tylko nie koniecznie chcę o tym mówić. Thomas stara się wyciągnąć ze mnie jak najwięcej i przekonać, że to co jest mówione w tym gabinecie, zostaje w gabinecie. Powtarzał to tak wiele razy i powoli faktycznie zaczyna mnie to przekonywać.

- Wiesz to.

- A pan wie, że to wiem - wzdycham.

- To co tu powiesz, tu zostaje.

Właśnie, tak.

- Możesz sobie wyobrazić, że nim jestem.

- Co? - śmieje się.

- Pomyśl, że nim jestem. Powiedz mi co chcesz, żeby usłyszał.

- Jeszcze cię przestraszę.

- Jak zwracałaś się do niego?

Cieszę się, że wreszcie przestał mówić o nim "twój ojciec".

- Viktor.

- Okay.

Opieram łokcie o kolana i zagryzam kciuka. Nie patrzę na niego, żeby lepiej wczuć się w rolę.

- Hope - głos Thomasa staję się głębszy. Chcę mi się śmiać. - Tęskniłem za tobą.

Nie mogę. To jest komiczne.

- Przestań się chichrać - rozkazuje swoim normalnym głosem.

- Dobrze. Przepraszam, tato - drwię z niego.

Wyraz twarzy lekarza od razu sprawia, że się uspokajam.

- Potraktuj to poważnie.

Biorę oddech. Wbijam zęby bardzo mocno w palca, aż w końcu mówię:

- Ja za tobą nie tęskniłam.

Trochę sztuczne, ale zawsze to coś.

- Nie chciałem, żeby tak wyszło.

Jestem twarda.

- Zabiłeś ją i mówisz, że tak wyszło?

- Kochałem was.

- Czas przeszły jest dobry - kręcę głową. To bez sensu. - To bez sensu.

- Nie, dobrze, Hope, dalej. Powiedz to.

- To brzmi jak tania telenowela - prycham - którą, z resztą jest moje życie. - Dodaje ciszej.

- Tak o tym wszystkim sądzisz?

Kiwam głową, zagryzając kciuk.

- Mam córkę w twoim wieku - zaczyna - Nicole. Nienawidzi mnie.

Spoglądam na niego. Teraz to on ma spuszczone oczy i jest przejęty.

- Uważa, że za bardzo poświęcam się pracy. Zwracam większą uwagę na swoich pacjentów, niż na nią - uśmiecha się blado. - Ma rację.

- Do dupy - przyznaję.

- Zaczęła zadawać się z szemranym towarzystwem. Dragi, dopalacze... nawet tego nie zauważyłem.

- Kiedy się pan dowiedział?

- Przyszła do mojego gabinetu w domu. Zamknęła klapę laptopa i usiadła na moim biurku. Jej oczy były spuchnięte i czerwone od płaczu. Powiedziała mi, że jest w trzecim tygodniu ciąży.

- O, cholera.

- Uważaj na język. Zacząłem na nią krzyczeć. Jak mogła się do tego dopuścić? Jak mogła się tak stoczyć? I wtedy powiedziała, spokojnie i opanowanie, że przez cały czas próbuję zwrócić moją uwagę, a ja jeszcze ją obwiniam; że nie ma nocy, której by nie przepłakała. Wracała do domu naćpana, lecz ja tego nie widziałem. Rozumiesz, ja, psychiatra, nie zauważyłem, że z moim własnym dzieckiem dzieje się źle - przebiega ręką po siwiejących włosach. - Piję do tego, że życie każdego człowieka to taka - jak to powiedziałaś - telenowela, ale tak naprawdę, nie są to błahe rzeczy. Najgorsze jest to, że to ciągnie się za nami przez całe życie. Zawszę będę okropnym ojcem, a ty zawsze będziesz uważać się za sierotę. Tak musi być i wszyscy mają coś takiego. Ktoś będzie obchodził tygodniową żałobę po psie. Ktoś inny będzie bity i molestowany przez miłość swojego życia, a ty nic nie zrobisz, bo musisz prowadzić własną telenowelę. Takie jest życie, Hope. Daję nam w kość i nie ważne co komu się przytrafi, ból zawsze jest taki sam.

- Tak, to... to chyba ma sens - mówię, pomimo tego, że nie do końca zgadzam się z tą tezą.

- Weź to pod uwagę - uśmiecha się. - Możesz już wyjść.

Podchodzę do drzwi, waham się zanim wychodzę.

- Co stało się z dzieckiem pana córki?

- Poddała się aborcji.

- Przykro mi.

- Mi również.

Posyłam mu słaby uśmiech, zanim wychodzę.

Nie idę tak jak zazwyczaj do swojego pokoju, a do biblioteki. Jest pusta, no, może z wyjątkiem starszej kobiety przed dużym biurkiem, która nawet nie zwraca na mnie uwagi. Okay. Plan jest bardzo prosty. Muszę znaleźć jakąś encyklopedię o... no właśnie, o czym? Chcę się upewnić, czy to, co dolega Niallowi jest, jak to stwierdziła Zee, chorobą sierocą i na czym to w ogóle polega. Wędruję między wysokimi regałami. Promienie słońca wpadające przez ogromne okno, przeciekają przez każdą szparę między zakurzonymi książkami. To zdecydowanie największa biblioteka w jakiej byłam. Szukam encyklopedii i kosztuje mnie to dużo cierpliwości. Jest stara i gruba. Klękam na drewnianej podłodze, kartkując książkę do chcianego hasła... którego tutaj nie ma. Zamykam książkę i szukam następnej. Są to same stare encyklopedie, gdzie w czasach kiedy je pisano, jeszcze nikt nie wiedział o takich przypadłościach, wszyscy byli zdrowi na umyśle a ptaszki śpiewały. Z westchnieniem zabieram książkę ze sobą i idę do biurka gdzie siedzi bibliotekarka.

- Przepraszam? - zaczynam niepewnie. Kobieta spogląda na mnie, pismo w moich rękach i z powrotem na mnie. Unosi brew, przez co jej czoło marszczy się. - Są tutaj jakieś nowsze encyklopedie?

- Nie.

- Na pewno?

- Tak - odpowiada krótko i wraca wzrokiem na ekran komputera.

Z rezygnacją wychodzę z biblioteki. Korytarzami szwenda się kilka osób. Wracają z lekcji lub zajęć do swoich pokoi, gotowi na odpoczynek po całym dniu. Jestem jedną z tych osób. Aby dostać się do Bloku B przechodzę przez blok szkolny, który teraz jest pusty. Śmiało kroczę rozglądając się trochę i moją uwagę przykuwa Niall. Tak, Niall, który siedzi w jednej z sal lekcyjnych, w pierwszej ławce a naprzeciwko niego pan Lynch, nauczyciel angielskiego. Podchodzę bliżej do drzwi i patrzę przez szybę jak blondyn próbuję skupić się na książce przed sobą, a nauczyciel porusza ustami tłumacząc mu coś. Zagryzam wargę, bo to pierwszy raz, kiedy mam okazję oglądać Nialla w innych okolicznościach z takiego bliska. W pełni ubranego, uczesanego, mogę zobaczyć jak jego policzki są odrobinę różowe. Chcę znaleźć się w jasnym pomieszczeniu razem z nim i chcę żeby mnie zauważył. To było by inne, ponieważ zawsze towarzyszy nam mrok. Chcę zobaczyć jak jego oczy rosną w zaskoczeniu. Biorę oddech i przekręcam gałkę w drzwiach, całkiem zapominając o pukaniu. Ich wzrok od razu pada na mnie. Serce wali mi jak szalone.

- Hope, co tu robisz? - pan Lynch wstaje z krzesła i podchodzi kilka kroków bliżej mnie. Czuję na sobie palące spojrzenie chłopca w ławce.

- Ja, um... Właśnie przechodziłam i eee... zobaczyłam pana i pomyślałam... - Szybko, Hope, wymyśl coś, przecież jesteś królową spontanu!

- Pomyślałaś, że..?

- Że... może sprawdził pan ostatnie wypracowania?

Dobra robota.

- Och... Tak, sprawdziłem je po lekcji z twoją klasą - kiwa głową na potwierdzenie. Rzuca szybkie spojrzenie Niallowi, ale odwraca się i zaczyna szukać mojej pracy wśród masy kartek.

Patrzę na Nialla, a ten patrzy na mnie i jest tak jak myślałam, że będzie. Jest zaskoczony i odrobinę zmieszany.

- Niall kontynuuj czytanie, w porządku? - mówi nauczyciel. Nie zwracam na niego uwagi za to chłopak tak. Spuszcza głowę w dół, na jego policzki wstępuję jeszcze ciemniejszy odcień różu. - Hope.

Niechętnie odwracam wzrok od blondyna.

- Twoja praca wypadła bardzo dobrze, tylko musisz popracować trochę nad ortografią i składnią.

Kiwam głową odbierając prace.

- Dałbym ci jakieś wskazówki, ale jestem teraz zajęty - gestykuluje przesadnie dłońmi.

- Jasne.

Przed wyjściem z klasy dziękuję nauczycielowi i uśmiecham się bardziej do Nialla. Mijam w drzwiach Thomasa, który najwidoczniej też ma jakąś sprawę do pana Lyncha. Uśmiecham się z grzeczności i wtedy mnie olśniewa. Skoro on jest tutaj, to kto jest w jego gabinecie, w którym jest komputer z internetem? Oczywiście, nie byłabym sobą, gdybym tego nie sprawdziła, prawda?

Także wracam się do gabinetu swojego psychoterapeuty, pewna, że już niedługo przez latanie po tych schodach będę wyglądać jak modelka Victorii Secret.

Miałam racje - drzwi gabinetu są otwarte. Pokusa żeby usiąść tam i znaleźć informacje o tym co dolega Niallowi jest ogromna. Naprawdę - wielka - ale nie mogę tego zrobić. Nie dlatego, bo szanuję prawa i zasady ośrodka (ha!), ale dlatego, bo muszę się dokładnie dowiedzieć się dlaczego Niall jest w boku D. Nawet wiem, jak to zrobię.


__________
Mam nadzieję, że ten rozdział wynagrodził wam poprzedni. Przypominam i proszę o rozsyłaniu tej powieści do znajomych jeśli Wam się spodobała! To bardzo pomoże mi zyskać większą liczbę czytelników. Dziękuję za wszystko i miłych wakacji! ♥ Kolejny rozdział w środę.